ταξική συνείδηση,όχι φοιτητική

ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΟΧΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ

     Το πανεπιστήμιο, ως ένα ακόμα μέσο αναπαραγωγής του συστήματος, δηλαδή ως μηχανισμός για την προώθηση συγκεκριμένων αντιλήψεων και θεσμών, εξυπηρετεί τις ανάγκες των εξουσιαστών καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις μόρφωσης, ελευθερίας και κοινωνικής ανέλιξης σε συνέχεια με την οικογένεια και το σχολείο. Παράλληλα, εκπληρώνει τις οικογενειακές προσδοκίες(¨το παιδί μου να γίνει επιστήμονας, όχι εργάτης¨ ) και διαιωνίζει τα κοινωνικά πρότυπα(ανθρώπους με φιλοδοξίες και καριερίστικες βλέψεις). Αναλαμβάνει τον ρόλο της μαζικής παραγωγής εξειδικευμένων εργατών προς χρήση για την ικανοποίηση των αναγκών του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα όμως παράγει και τα αφεντικά, τους αυριανούς εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης. Ακόμα όμως και κατά την διάρκεια της φοίτησης, υπάρχει διαχωρισμός ανάλογα την ταξική καταβολή αλλά και τις επιλογές. Βάσει του ταξικού αυτού διαχωρισμού, από τη μία, η παραγωγική δύναμη των φοιτητών γίνεται αντικείμενο άντλησης υπεραξίας προς όφελος ιδιωτικών εταιριών και μεγαλοκαθηγητάδων (project,πτυχιακές,έρευνα). Από την άλλη, οι ταξικές καταβολές, που αναγκάζουν κομμάτι φοιτητών να εργαστεί για να εξασφαλίσει τις σπουδές του. Συγχρόνως υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξης ταξικής συνείδησης η οποία καθορίζει την επιλογή του ρόλου ως εκμεταλλευτή ή ως μαχόμενου ενάντια σε κάθε είδους εκμετάλλευσης.

     Σημαντικό ρόλο στο πανεπιστήμιο παίζουν και οι κομματικές παρατάξεις, οι οποίες απορρίπτουν την έννοια του διαταξικού πανεπιστημίου μιλώντας για μια ενιαία μάζα φοιτητών με κοινά συμφέροντα και διεκδικήσεις. Επιδιώκοντας την ικανοποίηση των κομματικών τους συμφερόντων, ανάλογα με τον πολιτικό προσανατολισμό καθεμιάς και με απώτερο σκοπό την ψηφοθηρία, προσφέρουν από ιδεολογικά καλούπια και προκατασκευασμένα επαναστατικά οράματα, μέχρι ψυχαγωγία(κλαμπ, εκδρομές, τσάμπα ποτά, πάρτυ κλπ),υλικά αγαθά (σημειώσεις κλπ) ακόμα και εύκολη κοινωνικοποίηση. Προωθώντας την λογική της ανάθεσης και της εκπροσώπησης, οι παρατάξεις εμφανίζονται ως οι κάτοχοι της ‘’απόλυτης αλήθειας’’, εκφυλίζοντας έτσι την αμεσοδημοκρατική φύση της γενικής συνέλευσης. Περιθωριοποιούν, σνομπάρουν ή επιτίθενται σε κάθε εξωπαραταξιακή άποψη που προσπαθεί να ακουστεί. Έτσι, η συνέλευση καταλήγει σε κομματικό-ψηφοθηρικό παιχνίδι εντυπώσεων. Άλλο ένα κομμάτι της λογικής αυτής, είναι οι εκλογές, όπου ο φοιτητής καλείται να εκλέξει τους ¨πεφωτισμένους¨ ηγέτες-αντιπροσώπους του που θα φροντίσουν για το συμφέρον του, διατηρώντας έτσι τις ιεραρχικές δομές(Δ.Σ).

     Εμείς από τη μεριά μας, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση ως μέσο και σκοπό, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και ιεραρχίας. Ενάντια στις αυθεντίες και στην καθοδήγηση, δημιουργώντας αλληλέγγυες δομές, δρώντας συλλογικά μέσα και έξω από τις σχολές.

    ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟOΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ